جایی که یک مربی با دانش کافی برای موفقیت در فوتبال ایران که حالا به سلاح آگاهی از زیر و روی فوتبال ایران نیز مجهز شده، رهبری دوجین ستاره را برعهده گرفت.

اسکوچیچ اما یکی از بزرگ‌ترین نقایص تراکتور در همه سال‌های کهکشانی حضور زنوزی را برطرف کرد؛ اسکو انتخاب بازیکن خارجی را در دست گرفت و با جذب بازیکنانی که فوتبال‌شان را از نزدیک دیده بود، بزرگ‌ترین ضعف تراکتور را جبران کرد  تا تیم به یک بالانس کامل از کیفیت و شهرت بین بازیکنان داخلی و خارجی برسد.

هرچند در شروع فصل هجوم پرشورهای از همیشه مطمئن‌تر به قهرمانی تراکتور به ورزشگاه یادگار، شاگردان اسکوچیچ را مضطرب کرده بود و امتیازات خارج از خانه این تیم به طرز چشم‌گیری بیشتر از اندوخته‌های خانگی بود اما به مرور زمان و با دوام بالانشینی‌ها، این ضعف تراکتور نیز به حاشیه رفت.

برد ده نفره در خانه سپاهان، همان نقطه عطفی بود که توانست بدبین‌های فوتبال ایران به گرفتار شدن تراکتور در سرمای تبریز و افت همیشگی این تیم در نیم فصل دوم را هم به قهرمانی این تیم امیدوار کند.

گرفتاری دائمی تراکتور با حاشیه اگرچه با هر تیم پرستاره‌ای آمیخته شده اما این حواشی پس از بازی پرسپولیس-تراکتور به نوعی به انگیزه بدل شد و ستاره‌های این تیم از کاپیتان شجاع تا بیرانوند و حسین‌زاده و ترابی و حتی خارجی‌ها، متاثر از اتفاقات آزادی، برای ثبت یک اتفاق بی‌نظیر در فوتبال ایران هم‌قسم شدند؛ قهرمانی تراکتور!

محصولی که رسیدن به آن محرک‌ها و البته آفت‌کش‌هایی احتیاج داشت؛ جذب بازیکن تاثیرگذاری چون دروژدک که تا همین بازی امشب تاثیر خود را نشان داده بود در کنار حضور خداداد عزیزی در سمت مدیریت تیم، اندک حلقه‌های مفقوده تراکتور برای تکمیل زنجیر قهرمانی را جور کرد.

اسکوچیچ در فصلی که بدنه فوتبال ایران را علیه تیم خود می‌دید، توانست در یکی از ثروتمندترین دوره‌های پرسپولیس و استقلال، دو رقیب سرخابی را به کلی کنار زده و با عبور از سپاهان فرانسوی‌شده با کارترون و انزونزی و بن‌یدر، ردای قهرمانی را بر تن کند.

در این بین اما نمی‌توان به جو حاکم بر تراکتور ناشی از آرامش خاطر همیشگی بازیکنان و اعضای کادر از ثبات مالی باشگاه چشم بست. جایی که با حضور زنوزی در صندلی مالکیت باشگاه، هیچ مشکل مالی و مدیریتی در این تیم رخ نداد تا در پایان یکی از آرام‌ترین فصول تراکتور، این تیم فرصت ثبت رکورد تاریخی 70 امتیاز در لیگ برتر را پیش‌رو داشته باشد.

در نهایت رویایی که یک بار در ورزشگاه یادگار به طرز فاجعه‌آمیزی 100 هزار تراکتوری را به خواب قهرمانی فرو برده بود، این بار با ده سال تاخیر تعبیر شده و حالا تبریز تا صبح نمی‌خوابد!

انتهای خبر/