به گزارش «یزدرسا»؛ شهید احمد کیانی احمدآبادی، یکم دی ماه ۱۳۴۱ در خانواده‌ای مذهبی در احمدآباد اردکان متولد شد و با تولد خود سردی زمستان را با گرمی وجودش از خانواده برد و شور و شعف و شادی را جایگزین آن ساخت. پدرش حسین کشاورزی می‌کرد و مادرش سکینه نام داشت. کودکی را در سایه‌ی پرمهر پدری متدین و بامحبت و در دامان مادری متعهد و ولایی گذراند. اما دیری نپایید که از سایه‌ی پرمهر پدر محروم شد و به مصیبت یتیمی دچار گشت. مادر فداکار علاوه بر مسئولیت مادری، جای خالی پدر را نیز پر کرد و باغبانی گل‌های پژمرده‌ی پدر ازدست‌داده را پذیرفت و کمر همت به تربیت و پیرایش فرزندان بست. خصوصاً احمد را برای مبارزه و جان‌فشانی در راه اسلام آماده ساخت.

احمد ۷ ساله بود که پدر را از دست داد. ۶ ساله بود که به مدرسه رفت و دوره‌ی ابتدایی را در دبستان احمدی احمدآباد با موفقیت گذراند. اما به علّت ضعف مالی خانواده، درس را ر‌ها و به کار آزاد مشغول شد. اول نجاری را پیشه‌ی خود ساخت تا هم حرفه‌ای آبرومند داشته باشد و هم کمک‌خرج خانواده باشد. پس از مدتی چون چشمش خراب بود به تهران رفت و در آنجا به شغل کاشی‌کاری مشغول شد. سپس به احمدآباد بازگشت و سرپرستی خانواده را بر عهده گرفت تا باری از دوش مادر برداشته، کمک‌کار او باشد.

در زمان پیروزی انقلاب ۱۶ ساله بود. او انقلاب را خوب می‌فهمید و فعالانه در انقلاب شرکت داشت و در مجالس و مراسم ضد رژیم پهلوی و دعا و قرآن و نماز جماعت شرکت داشت.

احمد جوانی دلسوز، مؤدب و بسیار بامحبت بود. تقوا و اخلاص خاصی داشت. همیشه خندان بود و کسی را از خود ناراحت نمی‌کرد. کم‌حرف بود و اهل عمل. خیلی آرزو داشت امام خمینی (ره) را ببیند و شهید شود. مدام در پی فرصتی می‌گشت که به مردم و انقلاب خدمت کند.

زمانی که کردستان صحنه‌ی تاخت و تاز ضدانقلاب گردید. شهید کیانی پس از ثبت‌نام در بسیج و فراگرفتن آموزش نظامی راهی کردستان شد تا با یاری برادران سپاه و بسیج، منطقه را از لوث وجود ضدانقلاب پاک‌سازی نماید.

حدود ۴ الی ۵ ماه در کردستان مبارزه کرد. سپس به اردکان بازگشت. چون زمان اعزام خدمت مقدس سربازی او فرارسید، به خدمت اعزام شد. ولی پس از ۶ ماه به علت ضعف چشم معاف شد. پس از بازگشت از سربازی و معافیت باز راهی جبهه شد و عشق خدمت به مردم و انقلاب و امام حسین (ع) نگذاشت در وطن و خانه بماند.

احمد در مجموع ۶ ماه و ۹ روز با دو دفعه اعزام به جبهه از بهترین فصل جوانی و عمر خود را در جهاد و دفاع از میهن اسلامی گذراند. سرانجام ۲۳ تیر ۱۳۶۱ در منطقه‌ی عملیاتی شلمچه و در عملیات رمضان براثر اصابت ترکش به شکمش به شدت مجروح شد و به شهادت رسید و با پرواز روح بلندش به ملکوت، در جنان بر مولایش اباعبدالله الحسین (علیه السلام) مهمان شد. پیکر پاکش پس از تشییع باشکوه توسط مردم شهید پرور اردکان و احمدآباد در گلزار شهدای احمدآباد به خاک سپرده شد. روحش شاد و راهش پر رهرو باد.

انتهای پیام/