به گزارش «یزدرسا»، مریم یاورپور یکی از بانوان کماندار استان یزد است که قبل از حضور در این رشته ورزشی در سال 82 در سن 25 سالگی در یک سانحه رانندگی دچار ضایعه نخاعی و از آن زمان ویلچرنشین شد، وی پس از فعالیت در رشته بسکتبال با ویلچر، از سال 90 رشته تیراندازی با کمان را انتخاب کرد و تاکنون در مسابقات پاراآسیایی و جهانی در این رشته صاحب چند مدال رنگارنگ شده است.

باتوجه‌به افتخارآفرینی این بانوی ورزشکار یزدی در بازی‌های آسیایی هانگژو و کسب مدال برنز دوبل کامپوند در این رقابت‌ها، خبرنگار یزدرسا گفتگویی را با این بانوی کماندار یزدی ترتیب داده که در ادامه آمده است.

 یزدرسا: چقدر به «معلولیت محدودیت نیست» اعتقاد دارید؟

یاورپور: این یک شعار کلیشه‌ای هست و دقیقاً محدودیت معلولیت هست و هر جایی که یک معلول ویلچرنشین یک پله را ببیند و یا با یک شیب ناجور مواجه شود که امکان عبور از آن را نداشته باشد محدودیت را حس می‌کند در کشور ما تقریباً اکثر کوچه و پس‌کوچه‌ها معلولیت همراه با معلولیت هست.

 زمانی ما می‌توانیم بگوییم معلولیت محدودیت نیست که شرایط برای معلولان و افراد سالم واقعاً یکسان باشد، و همان گونه که فرد سالم می‌تواند به‌راحتی در سینما، پارک، سالن ورزشی و... حضور پیدا کند و از آن مکان استفاده کند فرد معلول هم بتواند.

 مثلاً کدام استخر شنا در استان وجود دارد که برای معلولان مناسب‌سازی شده باشد و صندلی داشته باشد که معلول را داخل آب ببرد و‌ با از داخل آب به بیرون بیاورد، این مثال ساده نشان می‌دهد که در جامعه ما معلولیت، محدودیت هست.

 فقط تنها چیزی که در زمینه ورزش حرفه‌ای با آن مواجه هستم این است که رئیس هیأت تیراندازی با کمان یزد کاری کرده است که محدودیتی برای معلول وجود نداشته باشد هر باشگاهی احداث می‌شود ابتدا به فکر شیب و رمپ برای معلولان است و اقداماتی انجام داده‌اند که معلولیت محدودیت نباشد؛ اما در جامعه معلولیت محدودیت است.

 یزدرسا: از چه زمانی فعالیت ورزشی خودتان را شروع کردید و چطور شد که وارد رشته تیراندازی با کمان شدید؟

یاورپور: من قبل از تصادف در رشته بدمینتون و شنا فعالیت داشتم اما بعد از تصادف در رشته بسکتبال با ویلچر شروع به فعالیت کردم و مشوق اصلی‌ام در این زمینه خانواده‌ام، همسرم و فرزندم بودند که مرا وارد جامعه کردند.

 ابتدا وارد انجمن ضایعه نخاعی یزد شدم و از آنجا متوجه شدم که ورزش‌هایی برای معلولان وجود دارد، با همراهی اعضای انجمن ضایعه نخاعی رشته بسکتبال با ویلچر راه‌اندازی شد و نهایتاً عضو تیم ملی شدم و در سال ۲۰۱۴ نیز در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون کره جنوبی توانستم مدال برنز این مسابقات را به دست بیاورم.

بعد از بازگشت از مسابقات اینچئون باتوجه‌به شرایط سنی که داشتم احساس کردم که نیاز هست رشته ورزشی‌ام را عوض کنم و با اینکه عضو تیم ملی بودم و تیم ملی هنوز به من نیاز داشت، تغییر رشته دادم و از سال 90 در رشته تیراندازی با کمان شروع به فعالیت کردم و از مربی‌ام آقای کمالیان که بیش از ۱۰ سال هست برای من زحمت بسیار کشیدند تشکر می‌کنم.

اول در ماده ریکرو بودم و به تیم ملی دعوت شدم، چند اردو شرکت کردم و پس از مدتی به این نتیجه رسیدم که باید ماده‌ام رو عوض کنم و وارد رشته کامپوند شدم و از سال ۹۷ به طور ثابت عضو تیم ملی هستم.

  یزدرسا: تاکنون چه موفقیت‌ها و مدال‌هایی را در این رشته کسب کرده‌اید؟

یاورپور: اولین مدال برنز رشته تیراندازی با کمان در ماده کامپوند را در سال ۱۴۰۰ در مسابقات قهرمانی جهان در دبی کسب کردم، در سال ۱۴۰۱ نیز در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی در قونیه دو طلا و یک برنز به دست آوردم و در بین ورزشکاران المپیک و پاراالمپیک به‌عنوان ورزشکار شاخص معرفی شدم.

 چندین ماه پیش نیز در کشور چک‌ در مسابقات قهرمانی جهان توانستم سهمیه پارالمپیک فرانسه ۲۰۲۴ را به دست بیاورم و اخیراً نیز در بازی‌های آسیایی هانگژو چین توانستم دو برنز کسب کنم.

 یزدرسا: دلیل موفقیت خود را چه می‌دانید؟

یاورپور: دلیل موفقیتم‌ را خانواده‌ام می‌دانم که واقعاً به من کمکم کردند و من را به سمت جامعه و ورزش هل دادند، و دیگر دلیل موفقیتم‌ را نیز کمک‌های مربی‌ام در این رشته می‌دانم.

 یزدرسا: وضعیت رشته تیراندازی با کمان یزد را از نظر زیرساخت، تجهیزات، ورزشکاران و.... چطور می‌بینید؟

یاورپور: وضعیت رشته تیراندازی با کمان یزد بسیار خوب است و در بین هیأت‌های ورزشی استان جز بهترین هیأت‌هاست، این رشته دو‌ ورزشکار در آسیا و یکی ورزشکار در پارا آسیا داشت. این رشته ملی‌پوش دارد که همیشه در اعزام هستند و از نظر زیرساخت نیز باشگاه‌هایی با امکان تیراندازی با کمان در آن وجود دارد.

از نظر تجهیزات نیز، در رشته تیراندازی با کمان، تجهیزات شخصی و بسیار گران است، کمان و‌ تیر نزدیک‌ ۳۰۰ میلیون قیمت دارد که هیأت نمی‌تواند آن را تهیه کند و باید ورزشکار خودش تهیه کند.

  یزدرسا: حمایت مسئولان از این رشته ورزشی و قهرمانان و ورزشکاران این رشته چگونه است؟

یاورپور: در استان آن‌طور که باید حمایت از ورزش صورت نمی‌گیرد و توان مالی وجود ندارد، ورزشکارانی چون من که به صورت قهرمانی داریم کار می‌کنیم باید اسپانسر داشته باشند باوجوداینکه چندین سال درخواست پشتیبان مالی داشتم؛ اما متأسفانه هیچ‌کس در اداره ورزش و جوانان و استانداری نتوانست یک اسپانسر حتی در حد تأمین مکمل‌های غذایی‌ام و اعزام به مسابقات رنکینگ کشوری برای من پیدا کند چه برسد به تجهیزات و موارد دیگر.

 یزدرسا: چه میزان از وعده‌های مسئولان تحقق پیدا کرده است و چه خواسته‌ای از مسئولان دارید؟ برنامه استقبال از قهرمانان بازی‌های آسیایی هانگژو چگونه بود؟

 یاورپور: در بحث استقبال  علاقه‌ای به برنامه استقبال و گل آوردن و عکس‌گرفتن ندارم و جز معدود ورزشکارانی هستم که اگر استقبال نداشته باشم اصلاً ناراحت نمی‌شوم و برنامه استقبال برایم مهم نیست. من به حمایت نیاز دارم نه استقبال، گل و عکس، برگزاری برنامه استقبال لطف مسئولان اما واقعیت این است که به این برنامه علاقه‌ای ندارم و حمایت می‌خواهم.

 تاکنون وعده و خواسته‌های زیادی داشتم که هیچ‌کدام محقق نشده است و هر کجا که بحث شده در مورد آن‌ صحبت کرده‌ام به‌گونه‌ای که برای مسئولان عادی شده و به غرزدن تعبیر شده است؛ بنابراین ترجیح می‌دهم که دیگر در مورد آن صحبت نکنم‌. چون ما در دیدار با رهبری را در پیش خواهیم داشت و آنجا بهترین موقعیت است که حرف‌هایم را بزنم، دیگر در استان از کسی چیزی نمی‌خواهم؛ چون فایده‌ای ندارد نامه‌‌ها و درخواست‌های که داشتم همه را دارم و می‌دانم چه پیگیری‌هایی کردم و در مقابل اصلاً جوابی نگرفتم.

 مگر چند ورزشکار در استان وجود دارند که سهمیه پاراالمپیک و المپیک دارند؟! چند ورزشکار یزدی هستند که در بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی صاحب مدال شده باشند؟! چند ورزشکار زن در استان داریم که مدال جهانی و بازی‌هایی آسیایی کسب کرده باشد یا سهمیه المپیک گرفته باشد؟ پس چرا حمایتی از من انجام نمی‌شود؟!

 چرا یکی از شرکت‌های معدنی استان که خصوصی نیز هست باید از رشته ریکرو حمایت کند که هیچ حرفی برای گفتن ندارد؛ اما از رشته کامپوندی که موفق است حمایت نمی‌شود و بارها درخواست من برای حمایت بی‌نتیجه مانده است، چطور این شرکت اقدام به تشکیل تیم و انتخاب مربی کرده و ورزشکاران را از بیرون استان می‌آورد و حتی یک ورزشکار بومی ندارد درصورتی‌که می‌توانست تیمی تشکیل دهد که مناسب ورزشکاران بومی یزد باشد.

معادن و صنایع یزد از ورزشکاران یزدی حمایت نمی‌کنند، مسئولان استان نیز هیچ تلاشی برای قهرمانان یزدی انجام ندادند به‌هرحال من خواسته‌هایم را در دیدار با رهبری مطرح می‌کنم چرا که می‌دانم درخواست از مسئولان استان آب در هاون کوبیدن است.

 یزدرسا: چه هدفی را دنبال می‌کنید و می‌خواهید به چه جایگاهی برسید؟

یاورپور: مدت زیادی است که بدون هدفم و بی‌انگیزه هستم، حتی در مسابقات هانگژو نیز با بی‌انگیزگی کامل حضور پیدا کردم و شاید اگر انگیزه‌ای بیشتری برای آن داشتم مدال خوش‌رنگ‌تری کسب می‌کردم.

با دل‌سردی، دلخوری زیاد و مشکلات بسیار وارد مسابقات هانگژو شدم با ویلچر قرضی و کمان مستهلک و بدون انگیزه در این مسابقات شرکت کردم الان هم نمی‌دانم برای المپیک هدفی دارم، می‌خواهم تلاش کنم یا نه واقعاً گیج شدم.

امیدوارم روزی برسد که ورزش معلولان به جایگاه واقعی خودش دست پیدا کند، نمی‌خواهم شعار کلیشه‌ای بدهم که ورزش اگر برای همه لازم هست برای معلولان واجب است، بله ورزش برای معلولان واجب هست اما زمانی این شعار را می‌دهم  و از معلولان می‌خواهم که به فعالیت ورزشی بپردازند که شرایط برای آنها مهیا باشد.

امیدوارم روزی برسد که شرایط ورزش‌کردن برای همه چه معلول و سالم یکسان باشد و همه بتوانند از امکانات و تجهیزات ورزشی استفاده کنند آن موقع هست که استعدادها شکوفا می‌شود و معلولان نیز می‌توانند در رشته‌های مختلف خودشان را نشان بدهند.

 انتهای پیام/