این وضعیت، در شرایط کنونی جهان، بیش از پیش خطرناک و نگران‌کننده است. جهانی که در آن، فناوری با سرعت نور پیش می‌رود، اطلاعات به صورت لحظه‌ای در دسترس همه قرار دارد و مرزهای اخلاقی، فرهنگی و هویتی، زیر فشار جریان‌های جهانی‌سازی، در حال کم‌رنگ شدن است. در چنین جهانی، آموزش صرف، دیگر کافی نیست. دانش‌آموزان ما نه تنها به دانستن نیاز دارند، بلکه به «چگونه بودن» نیاز دارند و این موضوع در حوزه پرورش قرار می‌گیرد و بدون توجه جدی به آن، آموزش، هرچند پیشرفته و به روز، به ابزاری برای تولید انسان‌هایی تکنیکال، اما فاقد عمق انسانی تبدیل خواهد شد.

غیبت پرورش در جلسه شورای آموزش و پرورش یزد

جالب اینجاست که این دغدغه، حتی در جلسات رسمی و مهم نظام آموزش و پرورش نیز، کمتر از سوی فعالان داخلی این حوزه شنیده می‌شود. چندی پیش، در جلسه شورای آموزش و پرورش استان یزد که با حضور وزیر آموزش و پرورش و جمعی از مسئولان استانی برگزار شد، عمده مباحث مطرح‌شده، حول محور افزایش حقوق، بهبود وضعیت معیشتی و مطالبات صنفی معلمان چرخید. این در حالی بود که موضوع پرورش، به عنوان یکی از ارکان اصلی مأموریت این وزارتخانه، تقریباً غایب بود. گویی کسانی که سال‌ها در این نظام نفس کشیده‌اند و حضور داشته‌اند، با مسائل روزمره و فوری چنان درگیر شده‌اند که فرصت و مجال پرداختن به مسائل راهبردی و بلندمدت را از دست داده‌اند.

اما در همین جلسه، صدایی متفاوت بلند شد؛ صدایی از بیرون از این فضا، از سوی رئیس اتاق بازرگانی یزد. او، که نه معلم است، نه مدیر آموزشی و نه حتی در ساختار دولتی فعالیت می‌کند، به مسئولان یادآور شد که «به موضوع پرورش هم اهمیت دهید». چرا یک فعال بخش خصوصی، که دغدغه اصلی‌اش اقتصاد، تولید و اشتغال است، باید به بیان چنین دغدغه‌ای بپردازد؟ چرا این صدا، از درون خود نظام آموزش و پرورش بلند نشد؟ آیا این، نشانه‌ای از آن نیست که ما، در درون این نظام، به تدریج از مأموریت اصلی خود فاصله گرفته‌ایم؟

پرورش نباید در حاشیه آموزش بماند

پرورش، فراتر از کلاس درس و کتاب درسی است. پرورش، آن چیزی است که باعث می‌شود دانش‌آموز، نه تنها یک مهندس یا پزشک موفق، بلکه یک شهروند مسئول، یک انسان متعهد و یک عضو مفید برای جامعه شود. پرورش، آن چیزی است که مانع از آن می‌شود که دانش‌آموزان ما، با وجود نمرات بالا و مدارک عالی، در زندگی واقعی، دچار سردرگمی، انفعال یا حتی انحراف شوند.

متأسفانه در سال‌های اخیر، پرورش به برنامه‌هایی محدود شده که اغلب تشریفاتی، تکراری و فاقد عمق هستند. باید پذیرفت که در جهانی که هر روز پیچیده‌تر می‌شود، پرورش دیگر یک گزینه نیست، بلکه یک ضرورت حیاتی است. باید که صدای پرورش، از این پس، نه تنها از بیرون، بلکه از عمق وجود سیاست‌گذاران این حوزه بلند شود. زیرا تا زمانی که پرورش در حاشیه بماند، آموزش ما، هرچند پیشرفته، ناقص خواهد ماند و جامعه ما، از داشتن نسلی متعادل، متعهد و آماده برای آینده محروم خواهد شد. آموزش و پرورش، دو بال پروازند. بال‌هایی که باید با هم و در امتداد هم حرکت کنند تا انسان، به سوی اوجِ شایسته خویش پرواز کند.

انتهای خبر/