به گزارش «یزدرسا»؛ شهید محمدرضا سلطان پناه یکم بهمن ۱۳۳۲ در خانواده‌ای معتقد و مذهبی در شهر یزد چشم به جهان گشود. كودكی را با فطرت خداجویی پشت سر گذاشت و دوران ابتدایی را در دبستان اسلامی و افشار با گرایش به دین مذهب به پایان برد. كلاس اول دبیرستان بود كه به بیماری صعب العلاج سرطان مبتلا شد و آن گاه كه پس از دو سال درمان از مداوای خود قطع‌امید كرد با‌ایمان قلبی كه داشت به شفاعت ائمه دست یافت و از امامزاده سید گلسرخ یزد شفا گرفت. پس از سلامت كامل برای ارج‌گذاری و قدردانی از زحمات پدر و مادر كه متحمل مخارج درمان او شده بودند به كار مشغول شد و در مدرسه شبانه آزادی ثبت نام نمود. او با این كار می‌خواست محبت‌های والدینش را جواب گوید و گوشه‌ای از بار خانواده را به دوش گیرد. دیپلم گرفت و در كمیته پیكار با بی‌سودی به خدمت مشغول شد. او در این راه كوششی بی‌نظیر داشت و با بر پایی كلاس در مسجد محل به سالمندان و بی‌سوادان آموزش می‌داد و برای آن‌ها درس اخلاق می‌داد. دوران سربازی را در دادگستری گذارند و پس از اتمام آن به واسطه علاقه‌ای كه به ورزش داشت در تربیت بدنی مشغول به كار شد و به سرپرستی تربیت بدنی شهرستان مهریز در آمد.

پس از مدتی تلاش دلسوزانه ‎ برای ادامه تحصیل به دانشسرای راهنمایی رفت و در این ایام بودكه به بلوغ سیاسی رسید. همراه با تحصیل به مبارزات سیاسی پرداخت. رساله امام و كتب مذهبی و سیاسی را مطالعه می‌كرد و در جمع دانشجویان كنفرانس می‌داد. با اتمام دوران دانشجویی به كسوت پر افتخار معلمی در آ‌مد و فعالیت‌های سیاسی خود را به مدرسه كشاند. بار‌ها مورد تهدید مسئولین وقت قرار گرفت. اما هیج گاه دست از مبارزه برنداشت و از اولین افرادی بود که تحصن فرهنگیان مهریز را پایه‌ریزی نمود. او به عنوان نماینده معلمان مهریز انتخاب شد. و به تدریج مبارزات او سامان بیشتری یافت تا آنجا كه مورد تعقیب ساواک واقع شد. اما وعده الهی خیلی زود محقق شد و انقلاب به پیروزی رسید. با پیروزی انقلاب به جهاد قدم گذاشت و خدمت به روستاییان را وجهه همت خود قرارداد.

در خرداد سال ۱۳۵۸ از دواج كرد و جز اولین افرادی بود كه مراسم ازدواج را در مسجد گرفت حاصل این وصلت مبارک یک دختر و یک پسر بود كه خدا به او عطا فرمود.

با شروع جنگ تحمیلی در خدمت جنگ قرار گرفت و در تابستان ۱۳۶۰ به جبهه كردستان اعزام شد. پس از بازگشت از جبهه و با تشكیل امور تربیتی مصلحت دید كه با ورود به این نهاد مقدس خدمت بیشتری به انقلاب داشته باشد. به همین منظور از رشته شغلی خود یعنی علوم تجربی دست كشید و با تمام وجود به امور پرورشی و دینی دانش‌آموزان مشغول گشت. در مدرسه شبانه‌روز كار می‌كرد و با بچه‌ها می‌جوشید. با برپایی مجالس یادبود شهدا و دعای توسل و کمیل فضای مدرسه را آكنده از عصر معنویت می‌ساخت. همگام با تلاش در مدرسه در پایگاه‌های مقاومت به تدریس دروس عقیدتی و سیاسی اقدام می‌نمود و با روحیه ورزشی و‌ایمان محكمی كه داشت خود را خستگی ناپذیر نشان می‌داد. نشستن را ننگ می‌دانست و كلام مولایش امام حسین علیه‌السلام را كه نه ظلم بكن و نه به زیر بار ظلم برو پیوسته سرلوحه همت خود داشت.

او طرفدار مظلوم بود و برای خدمت به مجرومین سر از پا نمی‌شناخت. با نهایت خضوع و خشوع با آن‌ها سخن می‌گفت و به مشكلاتشان گوش می‌داد. به گونه‌ای عمل می‌كرد كه ناشناس باقی بماند و اعتقاد داشت كه رستگاری در گمنامی است. كلام مولا علی (ع) را پیوسته به عمل می‌گرفت كه: « نجات و ر‌هایی نمی‌یابد مگر خدا پرست بی‌نام و نشان كه اگر حاضر باشد كسی او را نشناسد و اگر غایب باشد كسی درصد جستجویش بر نیاید. چنین اشخاصی چراغ‌های هدایت و نشانه‌های روشن هستند... و خداوند در‌های رحمتش را برای آنان می‌گشاید و سختی عذابش را از آن‌ها برطرف می‌گرداند. »

تجهدی خالصانه داشت. نماز شبش ترک نمی‌شد و در قنوت نماز شب پیوسته دعا می‌كرد كه: «خدایا مرگ مرا شهادت در راه خود قراربده. »

در ردیف اولین گروه فرهنگیان ‎عازم جبهه شد و با دانش‌آموزان رزمنده خود همراه گشت. اصرا داشت كه در عمل گفته‌هایش را تصدیق نماید. حرف و عملش یكی بود و قبل از آنكه بگوید عمل می‌كرد. بی‌ریا عاشق خدمت به اسلام و مسلمین و مستضعفان بود و سرانجام پس از ۹ بار شركت در جبهه‌های مختلف در عملیات بدر به آرزوی قلبی خود دست یافت. و عروس شهادت را در آغوش كشید. همان طور كه در حیات می‌خواست بی‌نام و نشان باشد، جسم مطهرش مفقود الاثر گشت و به مدت ۱۰ سال در كربلای یران باقی ماند. سرانجام ۵ اسفند ۱۳۷۳ پس از تفحص در گلزار شهدای خلدبرین به خاک سپرده شد. اكنون خانواده‌اش خوشحالند كه كسی دارند تا با او در دل كنند و از غم هجران سخن بگویند. شاید سوز دل احسانش بود و اشک چشمان الهام كه پیكر مطهرش به آشكار آمد، زیرا خودش حتی راضی نبود كه در مرگش هم پیدا و نام و نشانی از خود به یادگار داشته باشد.

رضا مظلوم بود و در میان دوستان غریب به غربت رفت و مظلومانه به بیكار دشمن شتافت با عزم راسخش نشان داد كه نمی‌گذارد اسلام و انقلاب، مظلوم و غریب بماند و را ه مولایش، حسین (ع) به انحراف رود.

او با همه خوبی‌ها و پاكی‌ها و صداقت رفت و خیلی زود از ما كناره گرفت، چون شایسته مقام دیگری بود آرزوی دیدار محبوبش او را به سرعت پرواز داد و با آنكه خانواده‌اش را دوست می‌داشت. فرزندانش را چون گل می‌بویید، همسرش از سلاله زهرا بود، احترام مضاعف می‌كرد، به مادر و پدر و برادر و خواهرانش عشق میورزید، اما هیچ كدام مانع رسیدن او نه وصال دوست نبود. معتقد بود و اعتقاد را باور داشت. تا بود با دوستانش یكرنگ بود، لبخند از لبانش جدا نمی‌شد.

انتهای پیام/