به گزارش پایگاه خبری «یزدرسا»، سیدرضا موسوی*؛ در ناآرامی‌های سال گذشته، اعتراضات با جمعیتی آغاز و بعد کم‌کم با حضور تروریست‌های وطنی و اوباش اجیرشده به خشونت و اغتشاش کشیده می‌شد. اما این‌بار و برای نخستین‌بار از ساعت اولیه اعتراض خیابانی، پروژه اغتشاش کلید خورد. شعارها نیز موید است.

مرور کنید:

می‌جنگیم می‌میریم ایرانو پس می‌گیریم

توپ تانک فشفشه، آخوند باید گم بشه

می‌کشم می‌کشم هر آنکه خواهرم کشت

این آخرین پیامه، هدف خود نظامه

اینها همه‌ش بهانه است. اصل نظام نشانه است

این شعارها یک پیام ساده دارد؛ آمده‌ایم برای جنگ خیابانی.

اما این اتفاق به این فهم مثبت است؛ سال۸۸ جریان اعتراضی، روزها و هفته‌ها راهپیمایی سکوت برگزار کرد تا به نقطه خرابکاری رسید. به همین دلیل باید یک جریان تبیینی شکل می‌گرفت تا غبار فتنه را روشن و نفاق سکوت را افشا کند.

شفافیت این جریان ابتدا کمک کرد تا کسانی که خیال می‌کردند ماجرا بر سر حجاب و گشت ارشاد و مرگ مهسا است، متوجه شوند این همه اسم رمز است. در گام نهایی شفافیت اعتراضات کمک کرد اساسا خط تخریب و خشونت بدون همراهی مردم باشد. مسیری که در تمام اعتراضات گذشته چند روز تا چند هفته طول می‌کشید تا مردم خطشان را جدا کنند. البته در میان اغتشاشگران جمعیتی نیز از سر هیجان و غفلت حضور داشتند که آنها نیز کم‌کم مسئله برایشان روشن شد.

در نهایت اینکه اعتراضاتی که از مبدا با جنگ خیابانی آغاز شده باشد یک ثمره بسیار کلیدی داشته و دارد و آن اینکه دوقطبی توهمی بی‌حجاب-باحجاب را تبدیل به دوقطبی حقیقی مردم-ضدانقلاب می‌کند. لذا جریان جاهل و ساده‌لوحی که خیال می‌کرد هرکس روسری‌اش عقب رفته، مقابل نظام است امروز فهمید که این مردم با هر ظاهری، در مقابل این جنگ خیابانی صف‌بندی خواهند داشت. پیام مهم روز اول ناآرامی‌ها این بود؛ بدون مردم... اما سرانجام دشمن فهمید که مردم همیشه در کنار یکدیگرند و هیچ‌گاه این پیام آن‌ها محقق نمی‌شود.

*سیدرضا موسوی_تحلیلگر اجتماعی