به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «یزدرسا»، محمدرضا رضائی‌نژاد، مدیرعامل گروه تعاونی پیشگامان در یادداشتی نوشت: دقیقاً یک سال پیش، در چنین روزی، این افتخار را داشتم که در نشستی با حضور رئیس جمهور، به عنوان نماینده یک مجموعه تعاونی دغدغه‌مند، راهکاری عملی برای یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های حال حاضر کشور ارائه دهم. در اوج نگرانی‌ها از ناترازی برق، با صدایی رسا و با اتکا به زیرساخت‌ها و توانمندی‌های موجود در گروه تعاونی پیشگامان، اعلام کردم: «ما آماده‌ایم. بدون نیاز به یک ریال تسهیلات و تنها با تکیه بر ظرفیت‌های مردمی، در مسیر رفع ناترازی برق گام‌های جدی برداریم. تنها خواسته ما، مجوز و همراهی دولت است.»

پاسخ جناب آقای رئیس جمهور، در آن لحظه برای من و همکارانم تبدیل به یک میثاق شد. رئیس جمهور محترم عنوان کرد: «این مجموعه از فردا کار خود را شروع کند و مدیران باید همراهی کنند.» آن جمله، برای ما تنها یک پاسخ نبود؛ بلکه یک فرمان، یک چراغ سبز و یک «وعده شیرین جمهورِ رئیس‌جمهور» بود که به ما اطمینان می‌داد این بار قرار است دیوارهای بوروکراسی نه اینکه فرو ریزد بلکه اندکی نرم‌تر شود.

ما با حساب کردن روی حرف مدیر اجرایی اول کشور، که آن را معتبرترین ضمانت می‌دانستیم، بلافاصله وارد عمل شدیم. آن «فردا» برای ما همان لحظه آغاز شد. تیم‌های فنی را بسیج کردیم، برنامه‌های اجرایی را تدوین نمودیم و تمام مقدمات لازم را فراهم ساختیم. برای این کار، نه تنها هزینه اعتباری برای انجام مقدمات صرف کردیم، بلکه مهم‌تر از آن، از گران‌بهاترین دارایی‌مان، یعنی هزینه از اعتبار تعاونی و مردمی‌سازی که باعث حضور جمعی از کارآفرینان جهت همراهی مردم می‌شود، مایه گذاشتیم؛ تفکری که به ما آموخته است به جای انتظار، اقدام کنیم و به جای مشکل، راه‌حل ارائه دهیم.

اما امروز، با گذشت ۳۶۵ روز از آن وعده، با حسرتی عمیق باید بگویم آن «فردا»یی که شما فرمودید، هنوز برای ما نرسیده است. فرمان صریح شما در پیچ‌ و خم‌های اداری و در میان مقاومت‌های پیدا و پنهان، متوقف ماند. 

در این یک سال، به وضوح دیدیم که چگونه مقاومت شدید سفره‌نشینان جهت عدم انجام کار، می‌تواند قوی‌تر از یک دستور مستقیم و ملی عمل کند. این مقاومت، که منافعش در حفظ وضعیت موجود و پیچیدگی‌های ناکارآمد است، به سادگی توانست اراده‌ی عالی‌ترین مقام اجرایی کشور را نادیده بگیرد. این یک دهن‌کجی آشکار، نه فقط به یک مجموعه تعاونی، بلکه به جایگاه ریاست‌جمهوری و به امید مردمی است که منتظر حل مشکلاتشان هستند.

جناب رئیس جمهور! این یادداشت، گله‌ از عدم اجرای یک پروژه نیست؛ این فریادی از سر دلسردی و بیانگر تضعیف اعتبار یک فرمان است. وقتی ما به عنوان بخشی از همین مردم، با تمام توان و بدون چشم‌داشت به میدان می‌آئیم و با وجود دستور مستقیم شما باز هم راه به جایی نمی‌بریم، چه انگیزه‌ای برای دیگر فعالان اقتصادی و دلسوزان کشور باقی می‌ماند؟

یک سال گذشت و ما همچنان آماده‌ایم. زیرساخت‌هایمان همچنان مهیاست و دغدغه‌مان برای ایران، با دیدن مشکلات حوزه ناترازی، حتی از روز اول بیشتر است. اما این بار با یک سوال تلخ روبرو هستیم: آیا در ساختار اجرایی کشور، قدرتی وجود دارد که بتواند «وعده شیرین جمهور رئیس جمهور» را محقق کند یا باید بپذیریم اراده‌ی «سفره‌نشینان»، از هر فرمان و اراده‌ای بالاتر است؟ ما همچنان منتظر رسیدن آن «فردا» هستیم.